Autorka w sposób ironiczny traktuje bezmyślne zachowanie osób, którzy śmiecą w lesie i wizualnie próbuje pokazać zachowanie i światopogląd złoczyńców. Artystka stara się zrozumieć, w jaki sposób tzw. widzą oni dalsze istnienie, adaptację swoich śmieci w lesie oraz czy zaśmiecony las wygląda naturalnie – takim, jaki musi być? Czy zbieranie jagód i grzybów w zaśmieconym lesie sprawia przyjemność?
Celem autorki było maksymalne wykorzystanie napotkanego w lesie materiału (plastikowych rurek, pozostałości po usunięciu metalu z kabli elektrycznych i wyrzuconych w lesie).
Artystka próbuje pobudzić wyobraźnię widzów i zaprasza do spojrzenia na zwykłe śmieci w sposób nietradycyjny, jak również spróbować wykorzystać je w życiu codziennym. Elżbieta Jankowska-Bortkiewicz natchniona sztuką ludową, przedstawia sześć, pod powiewem wiatru poruszających się konstrukcji („Nagonasienny”, „Okrytonasienny”, „Zmienny”, „Regeneracja”, „Rozkwit” i „Sad”).
