„Populacja węgorza europejskiego w ostatnich dziesięcioleciach znacznie się zmniejszyła. Zagraża to przetrwaniu tego gatunku, dlatego jego ochrona staje się coraz ważniejsza. Obecnie każde państwo członkowskie Unii Europejskiej, w tym Litwa, zobowiązało się do podjęcia działań w celu ochrony i odbudowy zasobów tych zagrożonych ryb” – powiedział minister rolnictwa Ignas Hofmanas, uczestniczący w zarybianiu Wilii.
W ramach realizacji Planu zarządzania zasobami węgorza europejskiego na Litwie, w latach 2011–2024 Służba Rybołówstwa przy Ministerstwie Rolnictwa wprowadziła do litewskich jezior i rzek ponad 14 milionów osobników tego gatunku.
Służba Rybołówstwa każdego roku zarybia ponad 150 różnych jezior i rzek węgorzami sprowadzanymi z Francji i podchowanymi przed wpuszczeniem. W zeszłym roku do niewydzierżawionych zbiorników wodnych wypuszczono ponad 1,1 mln młodych węgorzy, a dwa lata temu – aż 4,3 mln.
Plan zarządzania zasobami węgorza europejskiego na Litwie finansowany jest z Europejskiego Funduszu Morskiego, Rybackiego i Akwakultury (EFMRA) oraz ze środków budżetu Republiki Litewskiej w ramach Programu działań dla sektora rybołówstwa Litwy na lata 2021–2027.
Ciekawostki o węgorzu europejskim
Węgorz europejski (Anguilla anguilla) to jedna z najbardziej tajemniczych ryb na świecie. Jego migracje, cykl rozrodczy, długość życia i inne cechy nadal stanowią zagadkę dla naukowców. Węgorze istnieją na Ziemi od około 65 milionów lat i przetrwały do dziś. Są zdolne do życia zarówno w wodach słodkich, jak i słonych, często migrując pomiędzy rzekami a morzami. Potrafią przystosowywać się do różnych ekosystemów, a nawet zmieniać fizjologicznie w zależności od środowiska.
Węgorze rodzą się w Morzu Sargassowym, na głębokości kilkuset metrów. Choć nikt nigdy nie zaobserwował ich aktu tarła, przypuszcza się, że odbywa się ono właśnie tam, ponieważ tylko w tym rejonie znajdowane są larwy węgorzy. Larwy te, zwane leptocefalami (leptocephalus), wyglądają zupełnie inaczej niż dorosłe osobniki – przypominają przezroczyste, płaskie listki.
Larwy wędrują z prądem Zatokowym przez 200–500 dni w kierunku kontynentalnego szelfu, odżywiając się drobnymi organizmami. W tym czasie przekształcają się w tzw. węgorze szkliste – wciąż przezroczyste, ale już przypominające kształtem dorosłe osobniki. Stopniowo nabierają barw charakterystycznych dla gatunku i zaczynają wpływać do rzek, szukając odpowiedniego miejsca do osiedlenia się. Rozpoczyna się osiadły okres życia, który może trwać od 3 do nawet ponad 20 lat. W tym czasie rosną – samce osiągają do 45 cm długości i 200 g masy, a samice – nawet ponad metr długości i kilka kilogramów wagi. Gromadzą zapasy tłuszczu i rozpoczynają wędrówkę powrotną do Morza Sargassowego w celu odbycia tarła.
Do dziś naukowcy nie wiedzą, jak dokładnie przebiega rozród węgorzy, ponieważ nikt nigdy nie widział tego procesu w naturze. Podejrzewa się, że węgorze gromadzą się na dużych głębokościach w Morzu Sargassowym, gdzie dochodzi do rozmnażania.
