W ramach wojny polsko-bolszewickiej polska ofensywa na wschód byłaby nie możliwa bez zdobycia Wilna. Dlatego też jako pierwszą operację militarną nazwaną „Wyprawą wileńską” dowodził bezpośrednio sam Józef Piłsudski. Działania rozpoczęte w 16 czerwca 1919 r. miały na celu zajęcie przede wszystkim Wilna, ale również wyzwolenie z rąk Rosji bolszewickiej Lidy, Nowogrodu i Baranowicz. Zadanie opanowania Wilna przypadło grupie kawaleryjskiej pod wodzą ppłk Władysława Beliny-Prażmowskiego oraz zgrupowaniu piechoty gen. Edwarda Rydza-Śmigłego.
W ramach wojny polsko-bolszewickiej 16 kwietnia 1919 roku rozpoczęła się polska ofensywa bezpośrednio dowodzona przez Józefa Piłsudskiego nazywana „Wyprawą wileńską”. Celem jej było zdobycie Wilna, ale także wyzwolenie Lidy, Nowogródka i Baranowicz. Rozpoczęcie ofensywy na wschód nie byłoby bowiem możliwe bez zdobycia Wilna. Te zadanie przypadło grupie kawaleryjskiej pod wodzą ppłk Władysława Beliny-Prażmowskiego oraz zgrupowaniu piechoty gen. Edwarda Rydza-Śmigłego. Wczesnym rankiem 19 czerwca 1919 r. polska jazda dotarła do przedmieść Wilna rozpoczynając atak na pozycje Armii Czerwonej. W zaciętych walkach ulicznych wyróżnił się oddział por. Orlicza – Dreszera. W krytycznej sytuacji przyszła z pomocą piechota, której batalion udało się z Lidy przerzucić zdobytym pociągiem. Późnym popołudniem 20 kwietnia 1919 r. Wilno można było uznać za zdobyte, choć niedobitki oddziałów bolszewickich stawiały jeszcze opór. Dzień później do Wilna przybył Józef Piłsudski, a wieść o wiktorii została entuzjastycznie przyjęta w polskim społeczeństwie.
