I. Brak daty urodzenia i śmierci osób spoczywających na Rossie (np. Augustas Liudvikas Bekiu (August Ludwik Bécu) 1771-1824; Antanas Vivulskis (Antoni Wiwulski 1877-1919).
Niezmiernie ważne jest wskazanie okresu życia postaci historycznej, gdyż daty są doskonałym narzędziem dydaktycznym, zwłaszcza dla uczniów i studentów; daty wskazują, w jakiej epoce historycznej żyła wskazana osoba itp.
II. Brak informacji w języku polskim i angielskim o działalności wskazanych osób (np. Juzefas Montvila (Józef Montwiłł 1850-1911 visuomenės veikėjas, bankininkas, filantropas / społecznik, bankier, filantrop / social activist, banker, philanthropist).
Warto pamiętać, że Cmentarz Na Rossie jest spuścizną kulturową Obojga Narodów – Polski i Litwy. Najstarszą wileńską nekropolię odwiedzają głównie turyści z Polski, czasem zawitają Białorusini, Niemcy, rzadziej Łotysze, nie brakuje miejscowych wędrowców.
Trudno zrozumieć, dlaczego tablice z poglądową mapą cmentarza i historią prezentowane są w trzech językach, a na pozostałych dominuje wyłącznie język państwowy litewski. Oszczędne rozwiązanie nie jest słuszne, gdyż turystom z zagranicy słowa w języku litewskim (np. gydytojas, visuomenės veikėjas, sukilimo dalyvis, rašytojas itd) nie są nośnikami oczekiwanego przekazu. Bez informacji w języku polskim, wymagane są krótkie wyjaśnienia w powszechnie stosowanym międzynarodowym języku angielskim. Brak miejsca na tablicach jest problemem do rozwiązania – istnieje możliwość zmniejszenia czcionki tekstu.
Poza tym 20 stycznia 2020 r. podczas oficjalnego spotkania w samorządzie miasta Wilna z ówczesnym wicemerem stolicy Litwy Vytautasem Mitalasem w obecności przedstawicieli Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą ,,POLONIKA” uzgodniono, że napisy na tablicach informacyjnych na zabytkowym Cmentarzu Na Rossie będą wyglądać następująco: imię i nazwisko napisane w języku oryginalnym (tak, jak na pomniku nagrobnym), natomiast kim była wskazana osoba – w trzech językach: litewskim, polskim i angielskim.
III. Roi się od błędów w imionach i nazwiskach osób zapisanych w języku polskim – to niewiarygodne, że instytucja państwowa z przymrużeniem oka patrzy na sprawy, które dotyczą nie tylko miejscowych Polaków mieszkających na Litwie, ale także Polaków mieszkających w sąsiednim kraju w Polsce. Kompromitacja, która zaprasza do dyskusji w sprawie kompetencji i piśmiennictwa osób pracujących w samorządzie stolicy.
Oto kilka przykładów (22 błędy):
* sektor 2 Wacław Michal Dziewulski – Michał
* sektor 3 Jan Kazimierz Wilczynski – Wilczyński; Julia Jaguczanska -Jaguczańska; Stanislaw Szyszkowsk – Stanisław; Adam Benedikt Jocher-Benedykt
* sektor 4 Ivan Łuckiević-Łuckiewicz; Maurycy Stanislaw Kleczkowski-Stanisław
* sektor 8 Stanisław Trzebinski-Trzebiński; Emma Dmochowska-Jelenska-Jeleńska
* sektor 12 Michal Fryczynski-Michał Fryczyński; Piotr Sławinski – Sławiński; Tomasz Życky-Życki; Karoł Chełminski-Karol Chełmiński
* sektor 13 Jakób Manini-Jakub
* sektor 11 Felix Rymkiewicz-Feliks; Marciana Morawska- Marcianna* sektor 16 Michal Węsławski-Michał
* sektor 18 Scholastika Jamont-Scholastyka; Zafia Gimbutt – Zofia
* sektor 18a Józef Korżeniewski-Korzeniewski
W związku z wyżej wymienionymi uwagami, nasuwają się niezbędne pytania, skierowane samorządowcom:
1) Dlaczego na tablicach informacyjnych pominięto rok urodzenia i śmierci wskazanych osób?
2) Co skłoniło pracowników instytucji samorządowej na tablicach informacyjnych działalność poszczególnych osób zaprezentować wyłącznie w języku litewskim? Czy przyjęta decyzja jest słuszna z punktu widzenia i oczekiwań miejscowych Polaków, Polaków z Polski i obcokrajowców?
3) Z jakiego powodu informacja zamieszczona na tablicach w języku polskim zawiera błędy? Dlaczego nie przeprowadzono konsultacji z językoznawcą?
Źródło: Społeczny Komitet Opieki nad Starą Rossą
