„Jest to powieść wielowątkowa. Przedwiośnie jest na tyle aktualne, bo uczy tożsamości narodowej. Więzi ze swoim narodem, ze swoja kulturą. Jest tam również wiele tematów dotyczących ich (uczniów – przyp.red.): szukanie siebie samego, swojego miejsca w życiu, miłości. Młody bohater ciągle jest w poszukiwaniu, w drodze” – powiedziała zw.lt Aneta Polakiewicz, nauczyciel języka polskiego w liceum.
Wspólne czytania dzieł klasyków w szkole odbywa się od kilku lat. „Początkowo zaczęliśmy czytać „Pana Tadeusza” w klasach. Każda polonistka razem z klasą wybierała odpowiednie fragmenty. Później zrodził się pomysł, aby czytanie było wspólne. W czytaniu udział biorą uczniowie klas maturalnych i przedmaturalnych. Zawsze chętnie do czytania dołącza się pan dyrektor” – wyjasniła polonistka.
„Uczniowie chętnie uczestniczą w czytaniu. To wszystko odbywa się na zasadzie dobrowolności. Dzisiaj nawet chciałam skrócić, ale żal mi było chłopców, ponieważ chcieli czytać” – dodała Aneta Polakiewicz.
Przedwiośnie to ostatnia powieść Stefana Żeromskiego, która została opublikowana w 1924 roku. Pisarz dokonał w niej bilansu pierwszych lat niepodległości Polski, zwracając uwagę na entuzjazm, chęć odbudowy państwa, ale także na błędy i zaniechania. Książka stanowiła zachętę do wspólnej debaty nad kształtem II Rzeczypospolitej. Do tej pory ukazało się ok. 120 polskich i ponad 10 zagranicznych wydań Przedwiośnia. Doczekało się też dwóch ekranizacji (1928, 2001).
Stefan Żeromski (1864-1925) – prozaik, dramaturg, publicysta i działacz społeczny, jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy przełomu XIX i XX wieku. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, był uczniem gimnazjum w Kielcach, działał w tajnych kołach młodzieżowych, pracował m.in. jako guwerner w Nałęczowie i bibliotekarz w Polskim Muzeum Narodowym w Rapperswilu. Od 1919 roku przebywał w Warszawie (pod koniec życia zamieszkał na Zamku Królewskim). W swoich utworach często piętnował niesprawiedliwość społeczną, opowiadając się za potrzebą walki z krzywdą i cierpieniem. Wiele miejsca poświęcił tematyce niepodległościowej, nawiązując dialog z tradycją polskiej literatury patriotycznej. Był również inicjatorem powstania Polskiej Akademii Literatury, a także współtwórcą (1920) i pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich, w roku 1924 założył polski oddział Pen Clubu.
