Uroczysty pochówek szczątek Adolfasa Ramanauskasa-Vanagasa w tzw. Panteonie Prezydenckim odbędzie się prawdopodobnie 6 października.
Szczątki wodza partyzantów walczących z okupantami sowieckimi litewscy archeolodzy odkryli w czerwcu br. na Cmentarzu Sierot na Antokolu Ich autentyczność została ustalona dzięki analizie antropologicznej, porównaniu zdjęć czaszki oraz osoby, a także badaniom DNA.
Adolfas Ramanauskas-Vanagas był dowódcą partyzanckim, pułkownikiem, uczestnikiem antysowieckiego podziemia niepodległościowego, sygnatariuszem deklaracji Rady Ruchu Walki o Wolność Litwy. W czerwcu 1941, po ataku III Rzeszy na Związek Sowiecki brał udział w antysowieckim powstaniu, dowodził oddziałem partyzanckim w okolicy Druskienik.
Po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich na Litwę porzucił pracę w szkole i kwietniu 1945 dołączył do antykomunistycznego ruchu partyzanckiego. Na początku dowodził oddziałem partyzanckim w okolicach Niemonajciów. Latem 1945 objął dowództwo batalionu w Mereczy. Od 1946 dowodził oddziałem „Mereczanka”, a od jesieni 1947 dowodził całością Okręgu Dainava. W 1948 stanął na czele Obszaru Południowego („Niemen”).
W lutym 1949 brał udział w naradzie dowódców partyzantki litewskiej na terenie Okręgu Prisikėlimas między Radziwiliszkami a Bejsagołą, na której 16 lutego została przyjęta deklaracja Rady Litewskiego Ruchu Walki o Wolność. Ramanauskasowi powierzono funkcję zastępcy przewodniczącego Prezydium Rady LLKS Jonasa Žemaitisa „Vytautasa”. Na początku 1950 Ramanauskas został dowódcą sił zbrojnych LLKS oraz otrzymał stopień pułkownika.
Równolegle z działalnością zbrojną brał udział w redagowaniu i wydawaniu prasy podziemnej, w której również publikował: „Trečias skambutis” (1945), „Mylėk Tėvynę” (1946–1947), „Laisvės Varpas” (1947–1949), „Swobodnoje słowo” (1947–1949, skierowane do żołnierzy sowieckich), „Partizanas” (1949–1950), „Miško brolis” (1951–1952). W latach 1948–1952 wydawał biuletyn z wiadomościami międzynarodowymi. Był również autorem wspomnień (wydanych po odzyskaniu niepodległości przez Litwę) „Daugel krito sūnų…”
Po wycofaniu się z partyzantki na początku 1952 przez kilka lat ukrywał się wraz z rodziną na podstawie fałszywych dokumentów. Poszukiwaniami Ramanauskasa w tym czasie zajmowała się specjalna sowiecka grupa operacyjna. Tylko do 1956 zostało w tym celu zwerbowanych 30 agentów, a następnie kolejnych 20. Poszukiwaniami kierowali szef IV Zarządu MGB/KGB Litewskiej SRR Petras Raslanas oraz naczelnik II Wydziału IV Zarządu Nachman Duszanski. 12 października 1956 Ramanauskas wraz z żoną zostali ujęci w Kownie i natychmiast przewiezieni do siedziby KGB Litewskiej SRR w Wilnie.
W czasie śledztwa Ramanauskas był poddany torturom. 25 października 1957 został skazany przez Sąd Najwyższy Litewskiej SRR na karę śmierci. Wyrok został wykonany 29 listopada tego samego roku w Wilnie. Miejsce pochówku pozostawało nieznane.
