Ponad 36 tysięcy żołnierzy pochodzących ze wszystkich regionów Polski rozpoczęło 1 sierpnia 1944 r. natarcie na obiekty, zajmowane przez Niemców w siedmiu obwodach Warszawy.
„Godzina „W” – 1 sierpnia 1944 roku o godz. 17 – była początkiem powstania warszawskiego, kiedy Niemcy i Sowieci po obu stronach frontu zwalczali oddziały idące powstaniu na pomoc.
Sytuacja ludności cywilnej w powstaniu była niezwykle ciężka, ale mimo ciągłego zagrożenia, represji, śmierci najbliższych – niemal powszechnie wspierano powstańców we wszystkich dzielnicach Warszawy.
Od pierwszych godzin walk Niemcy stosowali odpowiedzialność zbiorową. Cywile byli katowani, mordowani i używani przez Niemców w charakterze żywych tarcz.
„Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców. Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy” – tak brzmiał rozkaz wydany przez Heinricha Himmlera 1 sierpnia 1944 roku.
Po dwóch miesiącach powstanie warszawskie, będące największym wystąpieniem zbrojnym Polskiego Państwa Podziemnego podczas okupacji niemieckiej na terytorium Polski, mimo wielu przykładów bohaterstwa i sukcesów militarnych, zakończyło się klęską.
