O polskich szkoleniowcach pracujących na chwałę klubów zagranicznych mówi się mało albo w ogóle. W przeszłości bywało inaczej za sprawą Antoniego Brzeżańczyka, Kazimierza Górskiego, Jacka Gmocha czy Henryka Kasperczaka. Stanowili oni miły, ale wyjątek w historii naszego szkoleniowego eksportu.
Jeśli ktoś powie, że Zub pracuje w lidze słabszej niż polska, należy skierować jego uwagę na czasy wcale nieodległe i przypomnieć walkę Lecha Poznań z mistrzem Litwy o poważne zaistnienie w Lidze Europy. Żalgiris wyprzedził Kolejorza spokojnie, niczym pociąg ekspresowy, któremu przyszło się ścigać ze składem wąskotorowym.
Zub ma doskonały kontakt z drużyną. Wie, czego chce i czego powinni chcieć podopieczni. Wykonał kawał kapitalnej roboty i mierzy jeszcze wyżej.
„Bardzo się cieszę, że w ojczyźnie doceniono moją robotę. Cieszy, że ludzie, którzy wybierają najlepszego polskiego trenera, obserwują nie tylko własne podwórko, ale szukają ich zagranicą. Pracując poza Polską ciężej jest zwrócić na siebie uwagę specjalistów piłki nożnej” – mówił trener biało-zielonych.
„Nie jestem jedynym szkoleniowcem, który pracuje z zagranicznym zespołem. Więc to, iż trafiłem do trójki najlepszych, jest nie tylko moją zasługą, lecz zasługą całej drużyny. W ubiegłym sezonie na Litwie wygraliśmy wszystko, dobrze zaprezentowaliśmy się także w Europie” – kontynuował Marek Zub.
Trener mistrzów Litwy nie odważył się prognozować, czy zostanie wybrany najlepszym szkoleniowcem, ale przyznał, iż samo wyróżnienie dużo dla niego znaczy.
Uroczystość rozpocznie się w sobotę 8 lutego o godzinie 20.30 w warszawskim hotelu Hilton.
