„Nigdy w życiu nie byłem w Wilnie. (…) Przez całe moje życie, przynajmniej od czasu, kiedy doszedłem do świadomości, stale byłem w Wilnie. Byłem w Wilnie myślą i sercem. (…)Jest to dla mnie szczególna łaska, łaska całej tej pielgrzymki (…)” – powiedział Jan Paweł II.
Papież modlił się w archikatedrze wileńskiej przy grobie św. Kazimierza, spotkał się tu z księżmi, zakonnikami, zakonnicami i klerykami.
W Ostrej Bramie witał wiernych słowami: „Drodzy bracia i siostry! Proszę was, byście wrócili do swoich domów z sercem przepełnionym nadzieją na zwycięstwo życia nad śmiercią, dobra nad złem, światła nad ciemnością, wolności nad niewolą”. Ofiarował Matce różaniec i dwie piuski.
„Gdy tylko z niezbadanej woli Bożej zostałem wybrany na Stolicę Piotrową, poszedłem do litewskiej kaplicy Matki Bożej Miłosiernej, znajdującej się w krypcie Bazyliki Watykańskiej. Tutaj u stóp Panienki modliłem się za Was wszystkich…” – Jan Paweł
Udał się też na Cmentarz Antokolski, modlił się przy grobach ofiar obrońców niepodległości Litwy, poległych 13 stycznia 1991 r. w Wilnie oraz poległych w obronie posterunku granicznego 31 lipca 1991 r. w Miednikach.
Papież spotkał się z Polakami Litwy w kościele św. Ducha, także z przedstawicielami świata nauki i kultury w wileńskim kościele św. Janów.
Ojciec święty odwiedził Kowno, Górę Krzyży w Szawlach i ostatnim punktem pielgrzymki było Szydłowo.
Wizyta miała ogromne znaczenie w wielu kontekstach: religijnym, politycznym, społecznym. Papież Jan Paweł II niejako przypieczętował uznanie niepodległości Litwy na arenie międzynarodowej.
Kilka lat po patriotycznym zrywie, kiedy nastroje większej części społeczeństwa były bardzo nadszarpnięte m.in. kryzysem ekonomicznym, wizyta Jana Pawła II, wygłoszone podczas niej słowa otuchy, pozwoliły mieszkańcom Litwy znów poczuć nadzieję i wiarę w sens zachodzących zmian.
Na podst. wikipedia.pl/ kresyobrazkami.pl/ wilno-przewobik.pl
