W dyskusji miała uczestniczyć przewodnicząca Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) prof. Dalia Leinartė.
Starosta frakcji AWPL-ZCHR Rita Tamašunienė zaproponowała przełożyć dyskusję, ponieważ prelegenci prezentowali tylko jedną stronę sporu. 65 posłów poparło propozycję AWPL, 12 głosowało przeciw, a 13 wstrzymało się od głosu. Inicjatywę polskiej partii w większości swej poparli posłowie koalicji rządzącej.
„Dzisiaj obchodzimy Światowym Dzień Rodziny i nasza frakcja podjęła decyzję w sprawie dyskusji. Zdania odnośnie dyskusji są mocno podzielone, dlatego warto aby każda ze stron mogła wypowiedzieć się. Sądzimy, że dyskusja ma być przełożona i ma być zapewniona różnorodność stron” – motywowała decyzję frakcji Tamašunienė.
Šakalienė nie przekonały argumenty AWPL-ZCHR. „Nie róbmy Sejmowi wstydu. Mając historyczną dyskusję o prawach kobiet i nie wspomnieć o stanowisku przewodniczącej komitetu CEDAW. Nie mamy lepszej ekspertki ds. kobiet na Litwie. Nie róbmy tego błędu” – apelowała do kolegów posłanka.
Propozycję Tamašunienė poparł konserwatysta Rimantas Jonas Dagys. „Pytanie dotyczyło Konwencji Stambulskiej, a nie przemocy wobec kobiet. (…) Jeśli naprawdę chcemy dyskutować o przemocy, problemach rodziny, to ma być absolutnie inna dyskusja i inna treść” – podkreslił polityk.
Konwencja Stambulska, pełna nazwa Konwencja o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, to konwencja Rady Europy, otwarta do podpisu 11 maja 2011 roku w Stambule.
Minister spraw zagranicznych Linas Linkevičius podpisał konwencję w č0ąę roku, ale Sejm dotychczas ją nie ratyfikował.
Państwa, które ratyfikują Konwencję są zobowiązane do:
zmiany prawa, tak by definicja przestępstwa przemocy seksualnej opierała się na braku zgody osoby pokrzywdzonej (art. 36);
zagwarantowania, że prawo jest stosowane do przestępców seksualnych również wtedy, gdy pokrzywdzonymi są ich obecne lub byłe żony lub partnerki (art. 36);
regularnego zbierania odnośnych, zdezagregowanych danych statystycznych na temat przestępczości seksualnej (art. 11);
zapewnienia specjalistycznej pomocy ofiarom przemocy seksualnej (roz. IV);
inwestowania w działania zapobiegające przemocy seksualnej poprzez podnoszenie świadomości społecznej, edukację, media i zaangażowanie organizacji pozarządowych (roz. III);
promowania dostępu ofiar do wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza poprzez zagwarantowanie że:
ściganie przemocy seksualnej nie jest w pełni uzależnione od wniosku o ściganie złożonego przez ofiarę (art. 55);
dowody odnoszące się do historii seksualnej ofiary są dopuszczalne jedynie wtedy, gdy jest to konieczne (art. 54), gdyż bywa że tego typu dowody używane są do tego, by podważyć brak zgody ofiary, jej wiarygodność i szacunek do niej;
obowiązkowość alternatywnych rozwiązań wobec procesu karnego, włącznie z mediacją pomiędzy sprawcą i ofiarą, jest zakazana (art. 48);
ofiary są chronione na każdym etapie postępowania karnego (art. 56);
ofiary mają dostęp do darmowej pomocy prawnej (art. 57)
Konwencja została podpisana przez 36 państw: Albanię, Andorę, Austrię, Belgię, Bośnię i Hercegowinę, Czarnogórę, Chorwację, Danię, Finlandię, Francję, Grecję, Gruzję, Hiszpanię, Holandię, Islandię, Litwę, Luksemburg, Macedonię, Maltę, Monako, Niemcy, Norwegię, Polskę, Portugalię, Rumunię, San Marino, Serbię, Słowację, Słowenię, Szwajcarię, Szwecję, Turcję, Ukrainę, Włochy, Węgry i Wielką Brytanię.
Dokument został ratyfikowany i obowiązuje w 16 państwach. Są to: Albania, Andora, Austria, Bośnia i Hercegowina, Czechy, Czarnogóra, Francja, Hiszpania, Holandia, Monako, Portugalia, Serbia, Słowenia, Szwecja, Turcja, Włochy i Polska.
