Ubóstwa w ubiegłym roku doświadczyło blisko 350 tys. mieszkańców. Poziom deprywacji był wyższy w mieście – 12,7 proc., na wsiach – 11,7 proc.
Z powodu materialnej i społecznej deprywacji cierpią najczęściej osoby nieposiadające dzieci oraz emeryci.
Poziom ubóstwa jest ustanawiany wówczas, gdy mieszkańcy nie mogą pozwolić sobie na co najmniej pięć pozycji z poniższej listy:
– stawić czoła niespodziewanym wydatkom;
– spędzić jeden tydzień w roku na urlopie poza domem;
– unikać zaległości (w formie hipoteki, czynszu, rachunków za usługi komunalne i / lub rat leasingowych);
– co drugi dzień spożywać posiłek z mięsem, kurczakiem, rybą lub ekwiwalentem wegetariańskim;
– ogrzać mieszkanie do odpowiedniej temperatury;
– korzystać z samochodu do użytku osobistego;
– wymienić zużyte meble;
– wymienić zużyte ubrania na nowe;
– mieć dwie pary odpowiednio dopasowanych butów;
– wydawać co tydzień niewielką ilość pieniędzy („kieszonkowe”);
– regularne korzystać z zajęć rekreacyjnych;
– przynajmniej raz w miesiącu spotykać się z przyjaciółmi lub rodziną na drinka albo posiłek;
– mieć połączenie z internetem.
W 2016 r. Najwyższy wskaźnik deprywacji materialnej i społecznej, dotyczący około połowy populacji, zarejestrowano w Rumunii (50 proc.) i Bułgarii (48 proc.). Kolejne z najwyższym wskaźnikiem deprywacji materialnej i społecznej były Grecja, Węgry i Litwa. W tych państwach około jedna trzecia społeczeństwa nie mogła pozwolić sobie na co najmniej pięć pozycji z listy potrzeb.
