„Chcemy zatwierdzić równość wszystkich wobec prawa. To dotyczy zarówno osób płci przeciwnej oraz osób tej samej płci” – powiedziała w czasie konferencji prasowej przedstawicielka liberałów Aušrinė Armonaitė.
Posłanka Viktorija Čmilytė-Nielsen poinformowała, że teraz na Litwie mnóstwo osób nie zawiera związku małżeńskiego.
„Związki partnerskie w żadnym wypadku nikomu nie zaszkodzą, a w znacznym sposób ułatwią życie dla wielu osób” – podkreśliła polityk.
Kodek Cywilny z 2001 r. przywiduje związki partnerskie, ale de facto instytucja nie istnieje, ponieważ nie została przyjęta oddzielna ustawa.
W większości krajów europejskich związki między osobami tej samej płci są prawnie uznawane. Ich uznanie funkcjonuje w trzech typach:
Małżeństwa osób tej samej płci – małżeństwa cywilne, których małżonkowie stanowią osoby tej samej płci. W Europie zalegalizowane do tej pory w Holandii (2001)[2], Belgii (2003)[3], Hiszpanii (2005), Norwegii (2009)[4], Szwecji (2009)[5], Portugalii (2010)[6], Islandii (2010)[7], Danii (2012)[8], Francji (2013), Wielkiej Brytanii (2014, bez Irlandii Północnej), Luksemburgu (2015), Irlandii (2015) oraz Finlandii (2017)[9]. Poza tymi krajami odpowiednie ustawy zostały zaproponowane od 2004 roku w Andorze, Austrii, Niemczech, Słowenii, Szwajcarii i we Włoszech. Większość krajów „starej” Unii Europejskiej, a także niektóre w Europie Wschodniej rozważają taką możliwość, chociaż odpowiednie ustawy jeszcze nie powstały bądź nie zostały jeszcze zaproponowane.
Rejestrowane związki partnerskie – dają one zazwyczaj ograniczone prawa w stosunku do tych, jakie mają małżeństwa, często wykluczają adopcję dzieci przez takie pary. W niektórych krajach jednakże związki partnerskie przyznają zawierającym je parom wszystkie prawa przysługujące małżeństwom, np. w Wielkiej Brytanii i na Malcie. Nie mają one charakteru małżeństwa, więc są pozbawione ceremonii ślubnej, świadków, wymiany obrączek, publicznych pocałunków itd. Zawieranie takiego związku często sprowadza się do zwykłej jego rejestracji w urzędzie stanu cywilnego. Najczęściej są dostępne także dla par heteroseksualnych. Wszystko to jednak zależy od kraju, w jakim dana forma związku funkcjonuje. Ich różne typy są legalne w kilkunastu krajach: Dania (1989), Szwecja (1995), Islandia (1996), Francja (1999), Niemcy (2001), Finlandia (2002), Portugalia (2001), Luksemburg (2004), Wielka Brytania (2005), Słowenia (2005 oraz 2016), Andora (2005 oraz 2014), Czechy (2006), Szwajcaria (2007), Węgry (2009), Austria (2010), Irlandia (2011), Liechtenstein (2011), Malta (2014), Chorwacja (2014), Cypr (2015), Grecja (2015), Estonia (2016) oraz Włochy (2016).
Konkubinaty – są to nieformalne związki. Konkubenci otrzymują tylko pewną liczbę praw z tych dostępnych małżeństwom. Ta forma legalizacji związku sprowadza się do jego rejestracji, najczęściej w formie aktu notarialnego bądź w każdym przypadku para zwraca się do sądu. Zalegalizowane w większości krajów Europy Zachodniej, a także na Węgrzech (1996), w Austrii (2003) oraz Chorwacji (2003).
