Hanna Stadnik, z domu Sikorska, urodziła się 23 lutego 1929 roku w Warszawie. W chwili wybuchu Powstania Warszawskiego miała tylko 15 lat. Uczestniczyła głównie w walkach na Mokotowie. Była sanitariuszką i łączniczką Pułku AK „Baszta”. Przenosiła broń i prasę. W Powstaniu Warszawskim uczestniczyła od pierwszego dnia aż do kapitulacji. Potem trafiła do obozów w Pruszkowie i Skierniewicach.
Po maturze studiowała na Uniwersytecie Warszawskim, z którego została relegowana za zatajenie udziału w Powstaniu. Całe życie poświęciła rodzinie i pracy społecznej. Sprawowała funkcję wiceprezesa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Została odznaczona m.in. Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyż Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Warszawę, Odznaką Weterana, Odznaką – Wyróżnienie ŚZŻAK, Krzyża z Mieczami, Orderem Krzyża Niepodległości.
„Urodziłam się w Warszawie, moi rodzice również się urodzili w Warszawie. Byli typowymi mieszczanami, ale była to rodzina patriotyczna, bo od maleńkich dzieci patriotyzmu, jak to mówią, uczyć w szkołach, to uważam, że nie, bo w rodzinie się powinno uczyć. Rodzice zawsze obchodzili wszystkie uroczystości, 3 Maja, Powstanie Listopadowe, Powstanie Styczniowe, 11 Listopada. Zawsze były z nami na ten temat rozmowy, a była nas trójka, miałam siostrę starszą i brata młodszego” – mówiła w wywiadzie udzielonym Archiwum Historii Mówionej.
