Do jego najważniejszych zbiorów poetyckich należą: debiutancki „Niepokój” oraz „W łyżce wody”, „List do ludożerców”, „Twarz” i „Równina”.
Osobne miejsce w jego dorobku literackim zajmuje twórczość sceniczna. Napisał m.in. tak głośne dramaty, jak: „Kartoteka”, „Stara kobieta wysiaduje” i „Na czworakach”, wystawiane na scenach całego świata. W jego sztukach elementy realistyczne przenikają się z teatrem absurdu.
Poezja Różewicza, przedstawiciela „pokolenia Kolumbów”, zdominowana jest przez wizję masowej śmierci, wyraża tragizm osamotnionej jednostki, zagubionej w powojennym świecie, pełnym okrucieństwa i obojętności.
Uhonorowany za swoją twórczość wieloma nagrodami w kraju i za granicą, poeta lubi podkreślać, że nie ma dla niego większej nagrody, niż autentyczne zainteresowanie i przeżywanie jego wierszy przez czytelnika, zwłaszcza tego najbardziej krytycznego.
W 2000 roku za tomik wierszy „Matka odchodzi” Tadeusz Różewicz został wyróżniony Nagrodą Nike.
