Po raz pierwszy uznani za świętych zostali jednocześnie dwaj biskupi Rzymu. Po raz pierwszy także mszę kanonizacyjną odprawili dwaj papieże: obecny – Franciszek i emerytowany – Benedykt XVI. To między innymi dlatego, ta kanonizacja w Niedzielę Miłosierdzia Bożego 27 kwietnia 2014 roku, przeszła do historii Kościoła. W mszy kanonizacyjnej uczestniczyło 150 kardynałów i 1000 biskupów, wśród nich blisko 70 z Polski, oraz 6 tysięcy księży.
Bogactwo nauki Jana Pawła II
Franciszek nazwał Jana Pawła II – „papieżem rodziny”, a Jana XXIII – „papieżem posłuszeństwa Duchowi Świętemu”. Jan Paweł II, przed wyborem kardynał Karol Wojtyła, był nazywany „papieżem pielgrzymem”. Zasiadał na Stolicy Apostolskiej od 1978 do 2005 roku. To on w 2000 roku beatyfikował Jana XXIII. Papieża Polaka ogłoszono świętym 9 lat po śmierci i 3 lata po beatyfikacji.
Jan XXIII kierował Kościołem w latach 1958-1963. Pochodził z Włoch, nosił nazwisko Angelo Roncalli. Był określany mianem „Dobrego papieża Jana” lub „Jana uśmiechniętego”. Jego kanonizacja odbyła się pół wieku po śmierci i 13 lat po beatyfikacji.
Obaj kanonizowani byli uważani za wielkich papieży XX wieku. Czynili wielkie starania na rzecz pokoju na świecie, ich życie przepełnione było modlitwą, a pontyfikaty zostały uznane za „przełomowe”. Jan XXIII zwołał Sobór Watykański II i otworzył Kościół na dialog z wyznawcami innych religii chrześcijańskich, Żydami i niewierzącymi oraz na kontakty ekumeniczne.
Jan Paweł II wywarł szczególny wpływ na losy Kościoła katolickiego i całego świata, między innymi przyczynił się do upadku komunizmu. Realizował postanowienia Soboru, był papieżem, który rozpoczął publiczny dialog głowy Kościoła katolickiego z muzułmanami, wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie. Obaj papieże czerpali inspirację, odwagę i siłę z głęboko przeżywanej wiary. Zarówno Jan Paweł II, jak i Jan XXIII, umarli w opinii świętości.
Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II i Święty Kościoła katolickiego, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Był poetą, aktorem i pedagogiem, a także filozofem historii, mistykiem i człowiekiem modlitwy.
Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik w kamieniołomach i współtworzył konspiracyjny teatr. Po wojnie, już jako ksiądz, a później biskup i kardynał, zmagał się z realiami komunistycznego reżimu. Wybrany przez konklawe 16 października 1978 roku był pierwszym od ponad 450 lat biskupem Rzymu niebędącym Włochem oraz najmłodszym z papieży, od półtora wieku. Miał wówczas 58 lat.
Papież pochodzący zza „żelaznej kurtyny” stał się jednym z najbardziej wpływowych przywódców XX wieku. Podejmowane przez niego inicjatywy przyczyniły się między innymi do upadku komunizmu. Angażował się w działania na rzecz porozumienia między wyznawcami chrześcijaństwa, judaizmu oraz islamu. Był pierwszym papieżem, który odwiedził kościół protestancki oraz synagogę, a także rozpoczął publiczny dialog głowy Kościoła katolickiego z muzułmanami.
Za nieocenione uważa się jego zasługi dla dialogu katolicko-żydowskiego. Wychodził do ludzi niewierzących i opuszczonych na wszystkich kontynentach. Papież pielgrzym odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedzając 129 krajów. Zwołał i przewodniczył kilkunastu spotkaniom młodzieży z całego świata. Wyniósł na ołtarze więcej osób niż jego poprzednicy przez 5 stuleci. Jego głównym celem, jak wielokrotnie podkreślał, było głoszenie orędzia Miłosierdzia Bożego.
Zmarł w opinii świętości 2 kwietnia 2005 roku. Po kanonizacji jego wspomnienie liturgiczne przypada 22 października, w rocznicę rozpoczęcia pontyfikatu.
