Członkowie Związku Szlachty Wileńszczyzny wybrali postać Królowej Polski i Wielkiej Księżnej Litwy, Księżnej Korony Neapolu i Księżnej Bari i Rosano, Bony Sforzy (1494-1557), aby jako przykład najwybitniejszych kobiet Wielkiego Księstwa Litewskiego. Według Donatasa Baikštisa, autora tej idei i jednego z założycieli Związku Szlachty Litewskiej, „Bona Sforza to główna reformatorka Wielkiego Księstwa Litewskiego, która przywiozła włoską kulturę i kochała Litwę. W przeciwnym razie nie spędziłaby siedmiu lat w królewskiej rezydencji w Wilnie.”
Rimvydas Petrauskas, rektor Uniwersytetu Wileńskiego, który uczestniczył w uroczystości, przypomniał znaczenie małżeństwa Wielkiego Księcia Litewskiego i Króla Polski Zygmunta Starego (1506-1548) z Boną Sforzą dla całego regionu: „To właśnie ten związek otworzył nowe horyzonty w polityce państwowej, pokazał ambicje wielkich książąt litewskich. Córka Gian Galeazzo Marii Sforzy, księcia Mediolanu, i Izabeli Aragońskiej, królowej Neapolu, w wieku 24 lat poślubiła Zygmunta zwanego Starym. Młoda władczyni odznaczała się nie tylko urodą, ale i władczym charakterem, tworząc nowy w historii Litwy portret silnej kobiety władcy. Z Boną Sforzą możemy śmiało wiązać nadejście renesansu na Litwie, zmieniła się kultura dworu litewskiego i polskiego.”
Jak mówi dr Vydas Dolinas, dyrektor Pałacu Wielkich Książąt Litewskich – „ściana, na której umieszczono płaskorzeźbę, osłania renesansowy ogród przed wiatrem. Uważa się, że Bona Sforza stworzyła tu dla siebie i swojego najbliższego otoczenia mały włoski ogród – tzw. giardino segreto. Ogród był pełen ziół i kwiatów i prawdopodobnie posiadał fontannę. Na początku XVI w. dla Bonny Sforzy została zaprojektowana rozbudowa pałacu, w której powstały prywatne apartamenty Księżnej, a schody prowadziły bezpośrednio do słonecznego ogrodu między Górą Zamkową a pałacem.
Na podst. madeinvilnius.lt
