Krzysztof Kamil Baczyński przyszedł na świat w Warszawie 22 stycznia 1921 roku, a zmarł 4 sierpnia 1944 roku. Zajmował się poezją, będąc jednocześnie żołnierzem Armii Krajowej. Jako przedstawiciel pokolenia tak zwanych „Kolumbów”, Baczyński posługiwał się również pseudonimami, m.in. Jan Bugaj.
Jego ojciec był krytykiem literackim, pisarzem i żołnierzem Legionów Polskich, z kolei matka wykonywała zawód nauczyciela, będąc też autorką szkolnych podręczników.
Baczyński naukę w liceum podjął w roku 1933, natomiast samą maturę przyszło mu zdawać w roku 1939. Jednocześnie od roku 1937 redagował pismo zatytułowane „Strzały” oraz zaznaczał swe członkostwo w Komitecie Wykonawczym „Spartakusa”.
W czasie II wojny studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, równocześnie kształcąc się w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa.
W lipcu 1943 działał jako sekcyjny w II plutonie formacji „Alek” 2., czyli kompanii „Rudy” batalionu Zośka Armii Krajowej, a to będąc w stopniu starszego strzelca pod ps. „Zieliński” oraz „Krzysztof”. W końcu jednak całkiem skoncentrował się na poezji.
Wkrótce, bo w roku 1944, odnotował awans na starszego strzelca będąc podchorążym rezerwy piechoty. Łączył to z posadą kierownika działu poezji w miesięczniku społeczno-literackim pt. „Droga”. Później skorzystał z możliwości przejścia do harcerskiego batalionu „Parasol”, będąc tam na stanowisku zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii.
Jego pseudonimem był wówczas „Krzyś”. Baczyński był zaskoczony wybuchem Powstania Warszawskiego. Był wówczas w okolicy warszawskiego placu Teatralnego. Zginął będąc na posterunku 4 sierpnia 1944 roku w Pałacu Blanka.
Tematyka czterech tomików
Był głosem „pokolenia Kolumbów”. Punktem orientacyjnym na mapie tematów poruszanych była wojna, z jej sposobem oddziaływania na ludzką psychikę. Dużo w jego twórczości refleksji życiowych.
Do naczelnych cech charakterystycznych należy katastrofizm, który Autor przejawił na kilku symbolicznych płaszczyznach. Występuje u Baczyńskiego próba określenia na nowo tożsamości, również próba podkreślania tego co ponadczasowe, pomimo licznych obecnych wizji apokaliptycznych.
Baczyński pracował często metaforami, budując w ten sposób pewien typ nastrojowości. W świecie wartości poświęcał miejsce sprawom nadziei, którą według niego poezja powinna dawać. Obecny jest w jego poezji sylabizm i wersyfikacja.
Wypracował w swej twórczości motyw arkadii, swoistą krainę szczęśliwości. Poezja Baczyńskiego zwraca uwagę na rolę poety, poety natchnionego lub nawet rzecznika broniącego sumień.
Baczyński to również romantyk, widzi w poezji sens sam w sobie, zwłaszcza jeśli zawiera nurt romantyczny. Baczyński sięga w swej twórczości po motywy baśniowe i legendarne, niejako mityczne, przejawiające się jakby we śnie.
Są w jego tomikach obecne dwie tendencje artystyczne – liryka „czysta”, która daje pierwszeństwo grom wyobraźni, oraz liryka zaangażowana, zajmująca aktywną postawę wobec bieżących spraw.
Poezja zaangażowana Twórczość Baczyńskiego to również erotyki. Poświęcił je swojej pierwszej miłości, czyli żonie, którą była Barbara Drapczyńska. Baczyński ciekawie ukazuje portret kobiety, który maluje w barwach znacznego odrealnienia, bowiem mowa o miłości idealnej.
Natomiast treść wierszy późniejszych objawia czytelnikowi aspekt walki. Baczyński wykłada tam pewien etos żołnierski, bogactwo rozważań o trudzie wyborów, których trzeba dokonywać, aby włączyć się właściwie do działalności zbrojnej – to na przykład poemat „Wybór”, zawierający parabole losów i motywy z jakimi zmagać musiała się młodzież AK-owska.
Na podst. zyciorysy.info
